Ağızdan çıktığı anda merak, tereddüt  ve şüpheyi  peşi sıra sürükleyen onca kelime var. Acaba da bunlardan bir tanesi. Kararsızlık ve kuşkuyla kol kola yürüyen bu kelime, insanın aklını en çok yoran , gereksiz  zihinsel  işgallerin  sinsi failidir. İkircikli yılların tozlu adımlarıdır. Temiz akan ırmaklara acabalar karıştığında, suyun rengi bulanır. Beklentisi bol bir sorudur ‘’acaba’’. Kocaman bir soru işareti yerine de kullanılabilen, hayata ironi katan cevaplar ortaya çıkarır. İnsanların  şaşırmışlıklarını, doğruları kabullenemeyişlerini ve acizliklerini ele veren ipucudur. Hiçbir kesinliğe sahip değilken bile , zihnin bir durumu var kılmasıdır acabalar. Hakikate ulaşmak için,  akıl ha bire patika yollara çekilir. Paranoyaların başlangıcı da her cümlenin başına ‘’acaba’’ koymaktır . Bazen beklentisiz gelip yerleşir beynin kıvrımlarına. Her gün bir parça kemirir. Öyle kıskançtır ki, ondan başkasını zihinde barınmasın ister. Rahatsız ve rahat duramayan zihinlerin parazitidir bu yüzden  . Rahat bir uyku dahi uyutmaz. Uyutsa bile kâbuslar gördürür. Acabalar içinde dolanırken yorulur , yoruldukça buharlaşır insan. Acabalarla başlayan, keşkelerle bitirir. Acabanın kıskacında kalan insan, sürekli zan üzeredir.  Bu hal onu eylemden alıkoyup , ruhun dinamiklerini öldürür. Sonuçsuz bir didişmenin kucağına iter. Çoğu insanın zihninde ve dilinde vardır  acabalar . Acaba dedikten  sonra, yaşanan olaylar ve verilecek  tepkiler bir cerrah hassasiyeti ile derinlemesine düşünülür. Nadiren söylemek neyse de , dillere pelesenk olmuş ise , o zaman zihinlerde bir kararsızlık furyası  hüküm sürüyor  demektir.  Bu kararsızlık rüzgarına kapılanların  zihinlerinde  ‘’Acaba öyle mi yapsaydım , acaba diğerini mi seçsem  ‘’ gibi yüzlerce cümle  feveran eder. Bu hal onların beynini yer bitirir. Motivasyonu düşürüp özgüveni  ve kendine olan saygısını azaltan acaba’lar, kaygıların da üst seviyede seyretmesine neden olup, ruh sağlığını da olumsuz etkiler. Acabalar, olayların geri planında birtakım görünenlerin dışında başka şeylerin olduğuna dair inançlardan da kaynaklanır. Çok fazla acaba, duyguların değil zekanın bir kusuru sayılır.   Bir acaba’nın  bir diğer acabayı doğurması an meselesidir. Bu zincirleme düşüncelerin  kilitlenmesine  kadar sürer.  Zihin tereddütlerin girdabında  can çekişirken , bir girdaptan bir girdaba düşer insan.  Acaba’ların neden olduğu sorular , belirsizlikler ve kararsızlıklar yüzünden  boğulacak gibi olur. Bu endişe ile birlikte  yaşadığı  çaresizlik,  onu tükenişe doğru çeker  götürür.   Sıtkı Aslanhan acaba ile ilgili olarak bir kitabında  şöyle der:‘’Acaba sorusunu sormaya başladığınız an gücünüzün, enerjinizi kaybettiğiniz andır. İçerde bir kurt beyni kemirmeye başlamıştır. Kemirdikçe gücünüzün azaldığını hissedeceksiniz. Tereddüt etmeyin. Hayatın bazı anları vardır. Örneğin kaza yapanlar bir anlık tereddütle ; sollasam mı solamasam mı geçsem mi geçmesem mi ? Frene mi bassam, gaza mı bassam ?’’ derken bir an bir tereddüt. Allah muhafaza…’’(2)  Acaba,  umut edilerek  başlanan bir süreci baltalayan , zalim bir  kelimedir. Bu yüzden hayatın her alanında oluğu gibi, ‘’acaba ‘’ derken de denge elden bırakılmamalıdır. Uzun soluklu huzur isteniyorsa , hayatı acabalarla yaşamak yerine, kaptanı iyi ki olan gemilere  binilmelidir. Göreceksiniz ki; o gemi selamet sahiline ulaştığında sizde kurtulacaksınız, fareler de… Duyarlı Gencin Hayat Rehberi ; Sıtkı ASLANHAN